กระดาษหน้าสุดท้ายฉันเว้นเอาไว้
เพื่อเขียนเพลงนี้เพื่อเธอ
แต่เหตุไฉนคนในบทเพลงไม่อยู่ด้วยกัน
ให้ไปทั้งร้อยแต่เธอไม่รู้ช่างน่าสงสาร
ไม่รักยังทำร้ายอีกเธอ
คิดทบทวนอยู่ทุกคืนวัน ว่าเธอนั้นรักฉันจริงรึป่าว
ทุกๆ วันฉันพยายามจะทำให้เธอไม่มองข้ามฉัน
หรือความจริงฉันต้องยอมแพ้ ให้คนที่ยืนข้างเธอคือเขา
ไอ้คนอย่างเรามันไม่เอาไหน ต้องทำยังไงไหนเธอช่วยลองบอกที
ยังจำไอ้วันเก่าๆ ของเราได้ไหม
ยังหวังว่าตัวเธอนั้นจะยังไม่ลืมกัน
คืนสุดท้ายของเราจากกันไป
ก่อนจะจาก เธอไม่ต้องมากล่อมประสาท
ก่อนเขียนเรื่องเธอผมคงต้องต่อกระดาษ
บอกเธอไปแม่งก็เหมือนบอกอากาศ
ทำไมความรู้สึกแม่งปัญญาอ่อน Sus sus
มันใกล้ถึงบทจะดี เธอเหมือนเนื้อเขียวสดขจี
ตอนนี้ใช้วันเวลาหมดจะปี
เพื่อต้องการสิ่งเดียวคือคำว่าบทกวี
ในตอนที่มอบ เพื่อจะเอาให้ตัวเธอที่ชอบ
แต่ว่ามันทำไมกันต้องเป็นผมที่ต้อง
นอนกอดกล้อง พร้อมกับน้ำตาที่ล่อง
เมื่อเห็นภาพของเธอมาพร้อมน้ำตาที่ซ่อน
ผมเอาลงที่บ้อง
ยินดีด้วยที่เธอได้ไปที่ชอบ
ไม่ต้องระแวงนี่ผมเองที่จ้อง
ก็ตอนที่คุณหัวใจพังแม่งก็เป็นผมที่ซ่อม
และถ้าเธอกลับมาที่ห้อง
อย่าลืมไปดูใต้เตียงล่ะ
หลายๆ อย่างเธอคงจะจำได้เอง
ความรู้สึกไม่เอน
ความทรงจำไม่เอียงอะ
ใช่ เธอมันรักใครไม่เป็น
ตอนนี้น้ำตาหยดเป็นกลอง
ปากร่ายร้องไปเป็นบทเป็นกลอน
ไม่ได้เหมือนซีรี่ย์ที่มันจบเป็นตอน
แต่ชีวิตจริงบุหรี่กูหมดเป็นซอง ไอ้ Sus
เมื่อเธอยืนได้แล้วมือเธอไม่ต้องเกาะผม
เธอเจอคนที่เหมาะสม
คนที่เพรียบพร้อมและเขาก็มาก่อนผม
เธอควรจะไปกอดเขาเธอไม่ต้องมากอดผม
ให้มันเป็นหน้าสุดท้ายที่ผมเว้นไว้
เหมือนกับเรื่องของเราที่ถูกเว้นวรรค
ถ้ามันเป็นผมจะยกเว้นไหม
ทำไมเป็นมันเธอถึงเว้นวะ
ผมเข้าใจแล้วไม่ต้องเค้นนัก
น้ำตาของเธอผมรอเช็ดนะ
ผ่านไปไม่นาน มันก็ยังไม่ได้การ
ความรู้สึกของเมื่อวานมันก็เละละ
วันนี้ผมต้องเช็ดซับ
กระดาษหน้าสุดท้ายไม่ให้เละนัก Yeah
กระดาษหน้าสุดท้ายฉันเว้นเอาไว้
เพื่อเขียนเพลงนี้เพื่อเธอ
แต่เหตุไฉนคนในบทเพลงไม่อยู่ด้วยกัน
ให้ไปทั้งร้อยแต่เธอไม่รู้ช่างน่าสงสาร
ไม่รักยังทำร้ายอีกเธอ